Özellikle şiddet, uyuşturucu ve silah suçları içeren davranışlar travmanın tekrarı için güçlü risk faktörleri olabilir. Saldırganlar hedefin benzer şekilde silahlı olmasını beklerse, saldırıların daha ciddi ateşli silah yaralanmalarını içerme olasılığı daha yüksektir. Uyuşmazlıklar yasal olarak çözülemediğinden, şiddet yasa dışı uyuşturucu ekonomilerine de nüfuz eder. Silahsız, çatışmaya dayalı olmayan mülk suçları (ör. otomobil hırsızlığı) gibi diğer suç biçimlerinin misilleme amaçlı şiddeti kışkırtma olasılığı daha düşük olabilir ve tekrarlanan yaralanma riskiyle daha az ilişkili olabilir. Suç ve travmanın tekerrür etmesine odaklanan ampirik araştırmalar genellikle bu modelle tutarlıdır, ancak metodolojik sınırlamalar kesin sonuçlara varmayı engeller. Bir çalışma; şiddet, silah ve uyuşturucu suçlarının, tekrarlanan şiddet mağdurları arasında kazara yaralanan hastalara göre daha yaygın olduğunu buldu. Bir çalışma, şiddet, silah ve uyuşturucu suçlarının, yinelenen şiddet mağdurları arasında kazara yaralanan hastalara göre daha yaygın olduğunu buldu. İkinci bir çalışma; silah, uyuşturucu ve şiddet içeren suçların, yinelenen travma kurbanlarının arasında, yinelenmeyen travma hastalarına göre daha yaygın olduğunu buldu. Buna karşılık, ilk hastaneye yatıştan sonra ortaya çıkan riskli davranışları anlamak, hastane temelli müdahalelerin geliştirilmesi için kritik öneme sahiptir çünkü bunlar, bu tür müdahalelerin en doğrudan etkileyebileceği davranışlardır. Örneğin, travma deneyimi yeni riskli davranışlara yol açabilir (örn. düzenli silah taşıma veya uyuşturucu kullanımı).
Kötü Muamele Ve Çocuk Suçlular
Çocuklara kötü muamele, deneyimlerinin birçok yönünü kapsayan geniş bir kavramdır. Halk sağlığı ve sosyal refah için önemli bir tehdit olarak görülmüştür. Çocuklara kötü muamelenin ergen nüfus arasında, özellikle çocuk suçlu nüfusta yaygın olduğu bulunmuştur. Bir dizi Batı ampirik araştırması, genç suçlular arasında çocuklara kötü muamele mağduriyetinin yüksek bir yaygınlığını bulmuştur. Örneğin, %60 ila %90 arasında değişen çocuk suçluların büyük bir çoğunluğu, fiziksel istismar, duygusal istismar, cinsel istismar, fiziksel ihmal ve duygusal ihmal dahil olmak üzere çocuklara kötü muamele mağduriyetinin en az bir türünün geçmişini bildirdi. Bazı teorilere göre ana önermelerinden biri, olumsuz yaşam olayları ve çocuk istismarı mağduriyeti gibi olumsuz uyaranların sunulmasının, bu tür olumsuz uyaranlarla karşılaşan bireyler için bir gerilim veya olumsuz duygu kaynağı olduğu ve bunun daha sonra olumsuz duygularla başa çıkma stratejisi olarak suç davranışına yol açabileceği olmuştur. Agnew, tüm türlerin kaçınılmaz olarak suça yol açmadığını ve suçu tetikleme olasılıklarının daha yüksek olduğu görüldüğü için belirli türlere öncelik verilmesi gerektiğini savundu. Yüksek büyüklükte, adaletsiz, düşük sosyal kontrolle ilişkili veya suçla başa çıkma konusunda baskı veya teşvik yarattığı düşünülen gerilimler, büyük olasılıkla suça neden olur. Agnew bu özelliklerden yola çıkarak suça elverişli türlerin bir listesini geliştirdi. Buna göre, çocuklara kötü muamele açıkça çocuk suçluluğuna yol açabilecek bir gerilim kaynağıdır. Kötü muameleye maruz kalmış çocuklar tarafından işlenen kronik cezai suçlar, çocukların aile üyelerinin tekrarlayan istismarcı davranışlarının neden olduğu olumsuz duygularla baş etmede benimsedikleri bir strateji olarak değerlendirilebilir. Bir diğer teori olan Sosyal öğrenme teorisi, sapkın davranış öğrenmenin mekanizmalarını ve süreçlerini belirtir. Teorinin temel dayanağı, suç davranışının başlangıçta diğer insanların davranışlarının doğrudan taklit edilmesi veya modellenmesi gibi sosyal etkileşim yoluyla öğrenildiği ve devam eden suç davranışının, eylemi izleyen göreceli ödül ve cezaları içeren farklı pekiştirme tarafından belirlendiğidir. Suç davranışının pekiştirilmesi, kişinin kendi ilk suç eylemini/eylemlerini takiben doğrudan ödüllerle veya bir başkasının suç davranışının ödüllendirildiğini gözlemleyerek olabilir. Sosyal öğrenme teorisi, çocuklara kötü muamele ve suçluluk ile daha sonra suça karışma arasındaki ilişki için teorik bir gerekçe sağlar. İlk olarak, kötü muameleye maruz kalan çocuklar, istismarcı ebeveynlerinden davranış kalıplarını ve sapkın değerleri doğrudan taklit yoluyla öğrenirler. İkinci olarak, kötü muameleye maruz kalmış çocuklar tarafından işlenen sürekli veya kronik suç davranışı, suçlu davranışın doğrudan suç eyleminin ardından parasal kazançla ödüllendirildiği veya ebeveynlerinin taciz edici davranışlarının cezalandırılmamasıyla dolaylı olarak ödüllendirildiği farklı pekiştirme sürecinin sonucu olabilir.
Kaynakça
Yao X, Zhang H, Zhao R. Does Trauma Exacerbate Criminal Behavior? An Exploratory Study of Child Maltreatment and Chronic Offending in a Sample of Chinese Juvenile Offenders. Int J Environ Res Public Health. 2022 Sep 6;19(18):11197. doi: 10.3390/ijerph191811197. PMID: 36141461; PMCID: PMC9517447.
Nanney JT, Conrad EJ, McCloskey M, Constans JI. Criminal Behavior and Repeat Violent Trauma: A Case-Control Study. Am J Prev Med. 2015 Sep;49(3):395-401. doi: 10.1016/j.amepre.2015.02.021. Epub 2015 Apr 18. PMID: 25896195.